Een gedichtje over heimwee naar vroeger.
Een gedichtje met kinderherrineringen.

Door Harald Beerens

Ik herinner me de kleine kerst van vroeger
Gekleurde lampjes en zwart-wit tv
Bij het ontbijt een brandend kaarsje
Daar knoeiden we dan stiekem mee

Met koude handjes diep weggestoken
En rode oortjes van de kou
Gingen we met papa een kerstboom kopen
En ik dacht: ik hou van jou

Oude beeldjes uit crêpepapier
Elk jaar nieuw en toch zo oud
Gewikkeld in breekbaar kinderplezier
Een gebroken engel met afgevend goud

Sprookjes kleven aan die jaren
Herinneringen met een fluwelen rand
Een kijkdoos om doorheen te staren
Zittend aan de verkeerde kant

Want de plastic spar begon zijn zegerit
De kleine kerst hield het niet lang vol
De gekleurde lampjes werden wit
Het worstenbroodje een kerststol

Verstuurde kerstwensen zijn geteld
En niemand wordt vergeten
De kaarten worden tentoongesteld
Maar de gevoelens zijn versleten

Zo zitten we hier verveeld bij elkaar
Ieder zoekend naar de sfeer
Het kerstdiner is bijna klaar
Kaarsen branden, maar schijnen niet meer

De kerststal is aan vervanging toe
Gelijmde beelden, sentiment
Ik zie Maria, ze lijkt zo moe
Wordt een wonder nog wel herkend

Maar in de nevelen van kerstochtend
Sla ik de deur zacht achter mij dicht
En in mijn eentje door de straten
Zie ik weer het gekleurde licht

Gehuld aan gedachten aan die oude tijd
Van kindergeluk en verwondering
Zie ik mezelf zonder de spijt
Van het kind dat langzaam ten onder ging