Als kerstmis in de lucht hing moesten alle sterren zich oppoetsen. "Verzorg je want het wordt kerst en dan kijken alle mensen om de haverklap naar de lucht." riep de grootste ster van de kleine beer. "Dan hangen er altijd veel wolken voor ons." riep een sterretje. "Heb ik je iets gevraagd?" riep beer. Sterren poetsen zich als poezen met vurige tongen. "Ik wil dat jullie blinken als zilver en goud." riep beer. "Het is maar een maal kerstmis, niet waar!" riep een staartster die pronkte met haar vuurkleed. Ze was blij dat ze nog eens kon uitpallen met haar zilveren sluier. Een koppel tweelingsterren likte elkaar schoon. Een oude ster liet zich op poetsen door vele kleine sterretjes. "Niet te druk daar!" riep beer, "Kerstmis is een tijd van rust en vrede."

Helemaal links aan de hemel stond een klein petieterig sterretje al duizenden jaren. Nog niemand had het gezien. Het sterretje zag de drukte en wilde meedoen. "Zal ik mij ook oppoetsen, beer?" riep het sterretje. Beer hoorde niet wat het sterretje riep omdat het zo'n zacht stemmetje had. Op Kerstmis blonken de sterren zo ze alleen dan konden blinken. Iedereen keek naar boven, naar de sterren maar niemand zag het kleine sterretje helemaal links aan de hemel. "Dag allemaal, vrolijk Kerstfeest." riep het sterretje maar niemand hoorde het.

Toen kwamen er wolken opzetten. "Eindelijk nog eens een witte kerst." zeiden de mensen. "Dan maak je een keertje mooi, dan komen die sneeuwbeuken voor je hangen." knorde beer. Links bleef er nog een klein gaatje over. "Kijk er is nog een ster te zien." zei een klein meisje voor ze ging slapen. "Dat is een sneeuwvlokje, schat." zie de moeder. "Ik ben er zeker van dat het een ster is." bleef het meisje volhouden. Ze bleef naar het sterretje kijken tot ze in slaap viel. Het enige sterretje van de Kerstnacht.