Een week voor kerstmis op een morgen belde de telefoon bij de familie Claes. Mama nam op. "Hallo, bij Claes" zei ze. "U spreekt met dokter De Pré." zei de stem aan de andere kant van de lijn. "Het is om u te melden dat meneer Sirconflex in het ziekenhuis licht met een gebroken been. Het is niets om ongerust over te maken mevrouw." "Op welke kamer licht hij, dokter?" vroeg moeder. "Op kamer 333, de tweede verdieping." antwoordde de dokter. "Dank u, dat u ons op de hoogte hebt gebracht." "O, het is niets mevrouw dat is onze taak. Ik wens u het beste, tot ziens." "Tot ziens." Hier eindigde het telefoon gesprek. "We gaan naar opa in het ziekenhuis, want hij heeft zijn been gebroken." zei mama tegen Hanna en papa die nieuwsgierig aan het mee luisteren waren maar niets van het gesprek hadden begrepen.

Een tijdje later zat het gezin in de auto en nog niet veel later in de ziekenkamer van opa. "Hoe ben je aan dat gebroken been geraakt, opa?" vroeg Hanna toen ze in de kamer binnen kwam. "Ik ben van de zoldertrap gevallen toen ik de kerstversiering wilde gaan halen." antwoordde opa. "Wie was er bij je toen je viel?" vroeg mama. "Tante Rita was bij mij, ze heeft de ziekenwagen gebeld." Ze bleven nog even bij opa. Buiten zag Hanna een grote spar staan. "Spijtig is die boom niet versierd." dacht ze. Plots kreeg ze een idee.

Toen ze thuis terug was ging Hanna dadelijk aan de slag. Ze maakte kartonen sterren die ze bekleedde met zilver- en goudpapier. Tijdens haar werk kwam ze weer op een idee. Als ze nu eens naar de brandweer zou gaan om te vragen of die de sterren niet in de boom wilde hangen. Dit deed ze na dat ze had gegeten.

In de kazerne zag ze een hokje waar een man in zat. Ze ging er heen. "Dag mijnheer, mag ik iets vragen?" vroeg Hanna. "Ja, doe maar." antwoordde de man. "Ik heb sterren gemaakt om in de spar voor het ziekenhuis te hangen. Zou u daar willen voor zorgen?" "Dat mag ik niet beslissen, als je morgen terug komt dan kun je het vragen aan de Commandant." "Dat zal ik doen. Toch bedankt mijnheer." Toen verliet Hanna de ruimte en stapte ze terug naar huis.

De volgende dag ging Hanna terug naar de brandweerkazerne. Toen ze er binnen ging zag ze dat er een andere man in de kleine ruimte zat. Ze ging er binnen en deed haar verhaal aan de commandant, want dat was de man in het hokje nu. Helaas wilde de commandant het niet doen. Hanna ging dus maar terug weg, maar ze vergat haar sterren.

Een tijdje later zat ze bij opa. Ze tekende een ster op zijn gips. Mooi, maar niet zo mooi als de gouden en zilveren sterren die ze had gemaakt. Opa was een kruiswoordraadsel aan het oplossen. "Een kleur van vijf letters, Hanna, de middelste is een a." "Blauw,opa." "Als ik jou niet had, Hanna." Plots zag ze een ladder voor de boom schuiven. Ze rende naar beneden.

Daar stond een brandweer auto. en vele mensen. "Daar is ze." riep de commandant. Iedereen keek naar haar. Ze gaat er van blozen. "Daar zat ik dan met al die sterren." vertelde de commandant. "Ik dacht: die sterrenmaakster zie ik nooit meer terug. Maar de sterren vond ik te mooi. Dus ... hier ben ik dan." "O!" zei Hanna met een zucht van blijdschap. "Van de directeur kregen we lichtjes." De commandant klom op de lader en versiert de boom alsof hij niets anders deed.

Een tijdje later kwam Hanna terug bij opa. "Een feest met 8 letters, Hanna." "Kerstmis." jubelde Hanna. "Dit is een geschenk van mij." ze rukte de gordijnen open. "Kerstmis." fluisterde opa. "Als ik jou niet had." De lichtjes schenen tot in de kamer en de sterren schitterde. "Als ik jou niet had, Hanna." herhaalde opa.