Pieter en Filip trachten Bonnie een beetje in kerststemming te krijgen. Ze doen ook mee aan een toneelstuk. En wat gebeurt er met de kerstman?

Bonnie is droevig

Twee weken voor kerstmis waren Pieter en Filip de woonkamer aan het versieren met dennentakken, toen er werd gebeld. "Ik ga wel, doe jij maar verder." zei Filip. "He, Bonnie." "Stoor ik?" "Nee, je kan helpen ... " "Wat doen jullie met al die takken?" "Daar versieren we de woonkamer mee. Vind je ze mooi?" "Ik vind ze niet mooi." "Vind je kerstboom mooi?" vroeg Pieter. "Nee, pakjes niet, kerstbomen niet en kaarsen ook niet. Feesten en dansen kunnen mij gestolen worden." Er viel een stilte. "Maar Bonnie toch." brak Filip de stilte. "Op die manier zul je helemaal verdrogen zo als een oude verschrompelde appelsien." "Verdrogen?" herhaalde Bonnie. "Heb je het niet koud?" vroeg Pieter. "Nu je het zegt, ja." antwoord Bonnie. "Je zult het wel vlug warm krijgen."

Pieter en Filip versierde verder de kamer. Ondertussen fluisterden ze. Bonnie zat in een hoekje te rillen. Ze hoorde Filip het woord kerstmis tegen Pieter zegen. "Gaan jullie nu al kerst vieren?" vroeg ze. "Nee, nee, kerstmis niet een ander feest." antwoordde Pieter. "Welk feest dan wel?" "Zomaar een feest. Omdat we blij zijn en dat willen delen." antwoordde Filip. "Wat delen?" "Onze vreugde, ons geluk." antwoordde Pieter op zijn beurt. "Delen met wie? Zeg wat doen jullie nu?" "Dat zul je wel zien." antwoordde Filip.

Pieter stak een kaars aan en deed dan het licht uit. Filip zocht kussens bij elkaar. Samen gingen ze hun knuffeldieren halen. Toen ze terug kwamen hadden ze hun armen vol. Achter hen kwamen hun vogel, hond en poes. "O, zo'n mooie kaars." zei de poes. "En wat ruikt die kerstboom goed." zei de hond. "Er hangen ook mooie dennentakken aan de muur." zei een knuffel. "Zullen we een liedje zingen en dansen?" vroeg Pieter. "Jaa!" antwoordde ze allemaal tegelijk. Terwijl ze zongen en danste kwam Bonnie uit haar hoek en zong en danste mee met de rest.

De tekenwedstrijd

's Avonds op de laatste dag van school gingen de zesdeklassers een toneelstuk opvoeren. Een engel gluurde door het doek. "Er is al veel volk, de turnzaal zit vol." zei de engel. "Maak ons nu niet nog zenuwachtiger dan we al zijn." zei Magda. Het was tijd om te beginnen. "Ieder op zijn post." riep de jufrouw. De directeur hield eerst nog een toespraak, daarna begon het toneelstuk.

Filip stond achter het decor want hij was decorbouwer en moest nu attributen aan geven. Hij wou de tekeningen van de tekenwedstrijd zien, waar hij ook had aan meegedaan. Daarom glipte hij weg naar de refter waar de tekeningen hingen. "Ik win." dacht hij, toen hij de tekeningen zag. "Ik zal eens om de hoek kijken. ... O,nee toch niet." Filip greep naar iets in zijn zakken, een stift. He trok op de tekening lijnen. "Wat heb ik nu gedaan." dacht hij. Hij trachtte de strepen weg te krijgen maar het lukte niet. Vol berouw keerde hij terug naar de turnzaal.

"... tevreden zijn met kleine dingen." was de laatste zin van Magda die Maria speelde. "Zo alleen bouwen we nog aan een mooiere wereld." zei tot slot Jozef die door Pieter werd gespeeld. Toen viel het doek. Een tijdje later zat Magda in een hoekje te huilen. "Goed gespeelt, Magda." zei de jufrouw, die naar haar toekwam. "Waarom ben je aan het huilen?" vroeg ze. "Iemand heeft mijn tekening verknoeid."antwoordde Magda al snikkende.

Een tijdje later werden de prijzen van de tekenwedstrijd uitgedeeld. Dit werd gedaan door een man van het gemeentelijk museum. "De jury heeft beslist dat er een extra prijs bijkomt. Namelijk de pechprijs, een bezoek voor heel de familie aan ons museum. Deze gaat naar Magda Van De Voort, omdat haar tekening is vernield." zei de man van het museum. "Vervolgens de hoofdprijs, een fototoestel. Deze gaat naar Filip Putte. Kom maar naar voren ... Proficiat, jongen ... Nu een woordje van de winnaar." sloot de man af en gaf de microfoon door aan Filip. "Ik ... ik ... ik wilde zo graag winnen dat ik ... ik heb Magda's tekening heb kapot gemaakt." bracht Filip er met horten en stoten uit. "Ik kan dit niet goed keuren, maar toch is het moedig van Filip om zijn schuld te bekennen." zei de juf. Filip rende weg, Magda rende achter hem. "Wacht, wacht!" riep ze. "Het spijt me."zei Filip die op de speelplaats was blijven staan. "Jij hebt je schuld bekend dat is het belangrijkste. Ik zou dat niet gedurfd hebben. Laten we naar binnen gaan. We kunnen in de vakantie samen foto's maken." zei Magda. Hand in hand wandelde Magda en Filip weer de zaal binnen. "Bravo, bravo!" riepen de mensen.

De Kerstman heeft pech

Op kerstavond speelden Filip en Pieter buiten in de sneeuw. Ze hielden een sneeuwballengevecht toen plots iemand van het dak viel. "Hee, de kerstman!" riepen Filip en Pieter tegelijkertijd uit. "Kunt u nog lopen?" vroeg Filip. "Nee, mijn been doet te zeer." antwoordde de kerstman. "Laten we hem naar binnen dragen." stelde Pieter voor. "Mama, kom eens helpen." riep Filip. "Ik zal een dokter bellen." zei mama toen ze de kerstman hulploos in de zettel zag liggen. ze ging weg.

"Willen jullie mij helpen pakjes uit te delen?" vroeg de kerstman. "Ja, maar eerst moet uw slee van het dak gehaald worden." merkte Pieter op. "Inderdaad, vraag maar aan sleebeertje dat hij de slee van het dak vliegt. Ik denk dat ik de bel hoor." De dokter kwam de kamer binnen, hij keek verbaasd naar de kerstman. De dokter begon dadelijk de kerstman te onderzoeken. Filip en Pieter gingen de slee van het dak halen.

Toen ze even later op het dak zaten zagen ze dadelijk sleebeertje. Filip en Pieter maakte kennis met hem en vertelde wat er met de kerstman was gebeurt. Sleebeertje vertelde dat de kerstman door onvoorzichtigheid van het dak was gevallen. Filip vroeg aan sleebeertje om de slee van het dak te vliegen. Het vliegen ging goed af enkel het landen was een probleem want de tuin was te klein dus moesten ze op een pleintje een beetje verder landen.

Toen ze met hun gedrieën terug binnen kwamen zat de kerstman rechtop in de zetel met een gips rond zijn been. De dokter was reeds weg. "Willen jullie mij in de slee helpen?" vroeg de kerstman. "Dan kunnen we dadelijk speciale mutsen en kerstknechtje gaan halen. Misschien kunnen er nog wat elfen mee. Dan kunnen jullie pakjes rond delen."

Ze gingen naar de slee en vertrokken met gemor van de rendieren. Even later waren ze al aan het huis van de kerstman. Sleebeertje ging de elfen, kerstknechtje en de mutsen halen. "Met deze mutsen kun je van het ene dak naar het andere springen." vertelde beertje. Terwijl ze het korte stuk terug vlogen vonden Filip en Pieter toch nog tijd om van alles aan kerstknechtje te vragen. Zo vernamen ze dat het knechtje na kerstmis 2 maand vakantie had en dat hij het werk dat hij deed leuk vond maar soms wel vermoeien zeker vlak voor kerst. Een tijdje later zaten Filip, Pieter en kerstknechtje te kibbelen. "Hou daar onmiddellijk mee op!" beval de kerstman. "Je maakt toch geen ruzie op kerst en zeker niet als ik er bij ben." "Sorry, kerstman." zeiden ze alle vier tegelijk.

Dadelijk na het voorval waren ze terug op plaats van bestemming. "Zo je kan beginnen." zei de kerstman. "O, ja bijna vergeten. Zeg volgende spreuk als je wil springen. 'Vlie Vlo', OK." Na een paar uurtjes was het werk gedaan. De kerstman bedankte Filip en P ieter voor hun diensten. Hij nodigde ze zelfs uit om de volgende dag te komen eten. Met een spreuk stuurde hij de jongens terug naar huis. Daar aten ze eerst en gingen toen naar de nachtmis.

De volgende dag ging heel het gezin eten bij de kerstman en zijn vrouw. Filip en Pieter kregen nog een extra cadeautje van de kerstman. Het werd nog een hele fijne dag.