Er was eens een meisje dat zeer arm was. Om geld te verdienen moest ze kaarsjes en doosjes met zwavelstokjes verkopen. Op kerstavond na een hele dag leuren, had ze slechts vier kaarsjes en drie doosjes lucifers verkocht. Ze dacht aan wat haar vader zou zeggen. Hij zou haar zonder ook maar een kruimeltje brood naar bed sturen maar eerst zou hij haar een rammeling geven. Het meisje rilde van de gedacht, maar ook van de koude die door haar kleren en schoenen kwam. Ze besloot om een kaars aan te steken, daar kon ze haar handen aan warmen. Toen de kaars brandde zag ze een woonkamer. Er zaten mensen rond een tafel die rijkelijk gevuld was met eten. Er stond ook een kerstboom en vele kaarsen. Het meisje voelde de warmte uit het tafereel komen. Ze viel toen in een diepe slaap en merkte zo niet dat de kaars doofde door een sneeuwvlokje dat er op viel.

Een hele tijd later ontwaakte ze in een gezellige, warme kamer. Naast haar zat een mollige dame. "Waar ben ik?" vroeg het meisje. "Je bent in goede handen. Je zult je zeker afvragen hoe je hier komt. Wel ik heb je gevonden buiten op de grond. Mijn man heeft je naar binnen gedragen en je in bed gelegd." antwoordde de dame. "Waar zijn mijn kaarsen en lucifers?" vroeg het meisje. "Ik moet naar huis." Het meisje wilde opstaan maar had er de kracht niet voor. Ze viel terug neer in de kussens. "Je bent nog veel te zwak om weg te gaan. Je zult nog een tijdje hier moeten blijven. Kun je mij vertellen van waar je komt en in die koude deed, maar eerst een beetje eten." zei de dame. Na dat het meisje had gegeten begon ze te vertellen. Ze vertelde dat ze in de armen wijk woonde. Haar vader werkloos was en daarom steeds dronk. Haar moeder de kracht niet had om te werken door vele ziektes die ze heeft gehad. Om toch wat geld te hebben moest het meisje kaarsen en zwavelstokjes verkopen. Na dat ze haar verhaal had gedaan viel ze terug in slaap.

De dame bleef nog een tijdje naast het meisje zitten. Ze was in gedachten verzonken. "Misschien kan ik er voor zorgen dat ze naar school kan gaan en haar vader werk krijgt en dat ze in een mooi huis kunnen wonen." dacht de dame hard op. Ze ging de kamer uit en stapte een andere kamer binnen. In deze kamer stonden massieve houten meubels. Achter een bureau zat een man. "Man lief," zo sprak de dame, "Ik wil met jou eens praten over het meisje dat we gevonden hebben." Na deze woorden volgde er nog een lang gesprek tussen de dame en de heer.
De volgende dag ging de heer het huis uit en stapte naar een wijk waar alleen maar oude, vervallen huizen stonden. In een van de huizen ging hij binnen. Even later kwam hij buiten met een glimlach rond zijn lippen.

Nu is er ergens een klein gelukkig gezinnetje in een mooie wijk waar een mollige dame en een vriendelijke heer wekelijks op bezoek komen. De vader heeft werk en drinkt niet meer. De moeder zorgt voor een klein jongetje. De dochter hoefde niet meer te leuren en kan nu naar school.